Βραζιλία

[26 Σεπτεμβρίου] 8 Οκτωβρίου 1833. Ο Εμπορικός Πράκτορας (ασκών προξενικά καθήκοντα) της Βαυαρίας στη Bahia της Βραζιλίας επιβεβαιώνει ότι αναλαμβάνει και την προστασία των Ελλήνων υπηκόων, δημιουργώντας έτσι μία από τις ελληνο-βαυαρικές Αρχές που συνεστήθησαν σε εφαρμογή της Συμφωνίας του 1832 μεταξύ των δύο κρατών για τη δημιουργία κοινών προξενικών Αρχών.

Πηγή Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, Αρχείο Κεντρικής Υπηρεσίας 1833/36.20, σ.2-3

16/28 Απριλίου 1842. Βασιλικό διάταγμα διορισμού του πρώτου Προξένου της Ελλάδας στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Πρόκειται για τον Ηenri Riedy, Γάλλο υπήκοο. Είναι ο πρώτος διορισμός προξενικού ή διπλωματικού αντιπροσώπου της χώρας σε κράτος της Λατινικής Αμερικής μετά τη δημιουργία του ελληνο-βαυαρικού Προξενείου στη Bahia το 1833.

Πηγή Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, Αρχείο Κεντρικής Υπηρεσίας 1842/39.22, σ.1011
Βασιλικό διάταγμα διορισμού του πρώτου Προξένου της Ελλάδας στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας

[7]19 Φεβρουαρίου 1847. Επιστολή διορισμού του πρώτου Γενικού Προξένου της Βραζιλίας στην Ελλάδα Ernesto Antonio De Souza Leconte. Αναφέρει «H Αυτού Μεγαλειότητα ο Αυτοκράτορας της Βραζιλίας, επιθυμώντας να εκφράσει τα αισθήματα που τρέφει για την Αυτού Μεγαλειότητα τον Βασιλέα της Ελλάδας, καθώς και τη μεγάλη επιθυμία του για την εγκαθίδρυση σχέσεων φιλίας και εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών…».

Πηγή Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, Αρχείο Κεντρικής Υπηρεσίας 1847/40.23, σ.215-216

26 Σεπτεμβρίου 1847 [8 Οκτωβρίου] 1847. Ο Υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Γλαράκης υποβάλλει προς αναγνώριση από τον Βασιλιά Όθωνα το δίπλωμα διορισμού του πρώτου Γενικού Προξένου της Βραζιλίας στην Ελλάδα Ernesto Antonio De Souza Leconte.

Πηγή Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, Αρχείο Κεντρικής Υπηρεσίας 1847/40.23, σ.226-227

27 Σεπτεμβρίου [9 Οκτωβρίου] 1847. Βασιλικό διάταγμα αναγνώρισης του πρώτου Γενικού Προξένου της Βραζιλίας στην Ελλάδα Ernesto Antonio De Souza Leconte.

Πηγή Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, Αρχείο Κεντρικής Υπηρεσίας 1847/40.23, σ.219-220